WAAROM

In zijn essay 'The Aesthetics of Disapearance' beschrijft cultureel theoreticus en urbanist Paul Virilio de motivaties en repercussies van de door snelheid gefascineerde hedendaagse samenleving. Hij merkt op dat de snelheid waarmee de dingen gebeuren de natuur van die dingen kan veranderen, en dat de dingen die sneller gaan, de langzamere dingen snel zullen domineren. Virilio schrijft over de relatie tussen een door snelheid geobsedeerde maatschappij en de manier waarop deze omgaat met bewegende beelden.

Overal om ons heen zien we dat het leven versnelt: we hebben het bijvoorbeeld over fast food en speed dating. Dit gegeven is essentieel wanneer we proberen de structurering van de maatschappij in relatie tot moderne media te begrijpen. Terwijl wij leven in een versnelde staat van zijn, gaat het leven aan ons voorbij. Met de opkomst van online sociale netwerken raakt dit gevoel van vluchtigheid nog meer geradicaliseerd. De mogelijkheid tot onmiddellijke online informatie-uitwisseling over grenzen van tijd en plaats heen, en de snelheid van deze interacties hebben geleid tot een contradictie. Aan de ene kant bestaat het idee van continue aanwezigheid en aan de andere kant verdwijnt het lichaam in een voortdurend proces van zelfdistributie.

Wanneer we bijvoorbeeld kijken naar het stedelijk toerisme, dan zien we dat de consumptie van cultuur de neiging heeft het idee van reizen te bagatelliseren en generaliseren. De kant en klare reizen die sommige reisbureaus aanbieden, zoals Amsterdam in 24 uur, omvatten een bezoek aan de Wallen, een rondvaart door de grachten, de Heineken Experience en het verplichte bezoek aan het Rijksmuseum, de Hermitage of een van de andere 50 musea in het culturele aanbod van Amsterdam.

‘Slow Down: Winter Performative Festival’ is van mening dat bovenstaande niet kan worden beschouwd  als kunst-  of culturele consumptie. Het is veel eerder een soort van artistieke indigestie die duidt op een wantrouwen ten opzicht van het proces van cultureel begrip. Slow Down is een culturele reactie op deze situatie. De winter is het seizoen waarin de natuur de tijd neemt om te herstellen en zich klaar te maken voor de seizoenen die komen. Het is een stand-by periode die ruimte voor reflectie en regeneratie opent. Met Slow Down wil de organisatie, die bestaat uit creatieve individuen die leven in deze gehaaste maatschappij, een alternatieve tijdsbeleving aanbieden voor de manier waarop de artistieke praktijk en haar producten worden gedeeld met anderen. Een toegewijde winterhouding.

Performance is een time-based kunstvorm, een kortstondige actie die verdwijnt met de tijd. Dit maakt deze kunstvorm bij uitstek geschikt om de notie van tijd te bevragen. Door de selectie van specifieke kunstenaars, performers en kunstwerken en de wijze van presenteren wordt een meer contemplatieve relatie tussen het publiek en de performance bewerkstelligd dan bij ‘traditionele’ performances. In meer ‘traditionele’ performancekunst speelt het narratieve en de dramaturgie een grotere rol.

De performances die Slow Down gaat tonen worden op een andere manier gestructureerd. Herhaling, contemplatie en interactie met het publiek zijn de belangrijkste bouwstenen. Er zijn geen begin, midden, eind en applaus in de hier voorgestelde vorm van durational performance. De slow performance is een fenomenologische strategie om ons begrip van tijd als een existentieel en cultureel concept te onderzoeken en de mogelijkheid tot reflectie en begrip te openen.